Narzeczona Laleczki Chucky / Bride of Chucky

Charles Lee Ray uwięziony za pomocą czarów voodoo w ciele lalki zdążył dorobić się trzech części Child's Play, zanim twórcy zorientowali się, że to co było ciekawe i oryginalne w pierwszej części, w sequelach staje się nudne i niewarte uwagi. Dlatego też seria o psychopatycznej zabawce przy okazji części czwartej poszła w zupełnie innym kierunku. Z typowego slashera powstała jedna z najlepszych czarnych komedii w historii horrorów - Narzeczona Laleczki Chucky.

 

Chucky może nie został symbolem kina grozy jak Jason Voorhees czy Freddie Krueger, ale pierwsza część Child's Play na swój sposób zapisała się w annałach. Przede wszystkim, mordercą może i był sztampowy z pozoru psychopata, którego głównym narzędziem pracy pozostawał wielki nóż kuchenny, jednak fakt, iż Charles Lee Ray ratował się przed śmiercią (od postrzału - został przyłapany przez policję w sklepie z zabawkami), odprawiając rytuał voodoo, przenosząc tym samym swoją duszę do rudowłosej lalki, nadał filmowi zupełnie innego smaku. Tym bardziej, że gdzieś do połowy filmu nie było na dobrą sprawę wiadomo, czy ta sympatyczna lalka naprawdę ożywa, czy to tylko wymysł jej nieletniego właściciela. Całość prezentowała się zatem dosyć ciekawie w porównaniu do już znanego panteonu filmowych morderców. Sequele trochę podkopały wizerunek zabawkowego psychopaty, jednak opisywana tu czwórka okazała się być najjaśniejszym punktem cyklu.

Tytułowa Narzeczona to Tiffany, była dziewczyna Charlesa Lee Raya, obecnie fanka voodoo i - jak na wybrankę Chucky'ego przystało - psychopatka. Tiffany udaje się znaleźć pocięte na kawałki ciało lalki,  w której jakiś czas temu jeszcze rezydował jej ukochany (przy okazji traktując dosyć dosłownie powiedzenie "po trupach do celu"). Martwy Chucky zostaje pozszywany i za pomocą obrzędu voodoo odprawionego przez Tiff, przywrócony do życia we własnej, plastikowej osobie. Celem jest rzecz jasna przywrócenie Lee Rayowi ludzkiego ciała, by w myśl planu Tiffany, ten mógł wreszcie cierpliwą ukochaną poślubić i rozpocząć nowe życie. Chucky nie wydaje się specjalnie rozentuzjazmowany tym pomysłem, przez co obrażona Tiffany zamyka go w klatce. Najwyraźniej jednak nie oglądała ona żadnej z poprzednich części cyklu, bo wiedziałaby wtedy, że lalki tak łatwo pozbyć się nie da. Chucky wydostaje się z zamknięcia, zabija Tiffany, a jej konającą duszę przenosi do drugiej lalki. Tak oto para lalek zaczyna współpracować, by dostać się do grobu Charlesa Lee Raya, bowiem w nim znajduje się talizman, mogący przywrócić obojgu cielesną powłokę. W międzyczasie odradza się między nimi gorące uczucie...

Chucky z poharataną buźką wygląda niepokojąco, a przy tym jest jeszcze bardziej złośliwy i pozbawiony skrupułów, niż wcześniej. Tiffany wcale mu nie ustępuje, a nawet  zdarza jej się pouczać rudowłosego psychopatę odnośnie współczesnych technik zbrodni. Najzabawniejszy jest jednak wątek miłosny między lalkami (jest też jeszcze jeden rozgrywający się równolegle, między ludźmi, ale nie warto o nim wspominać), czego kulminacją jest oczywiście namiętna noc, wyjątkowo subtelnie sportretowana przez reżysera. Żeby nie było zbyt cukierkowo, droga obu kochanków usłana będzie trupami, przy czym każdy ze zgonów jest wyjątkowo zabawnie komentowany przez oboje bohaterów.

Narzeczona Laleczki Chucky jest zamierzoną autoparodią, co niewątpliwie było doskonałą decyzją twórców filmu (zresztą, mowa tu o mordującej ludzi lalce, to wręcz wymarzony materiał na pastisz slasherów), bowiem nadało filmowi lekkości, bezpretensjonalności i uczyło go zdecydowanie wartym obejrzenia, w przeciwieństwie do dwóch poprzednich sequeli kultowego Child's Play. Także i Bride of Chucky doczekało się sequela kontynuującego wątek pary lalek - Seed of Chucky, ale okazał się rozczarowaniem.

Jeżeli zatem kogoś bawi konwencja slashera i chce pooglądać film o sadystycznym mordercy potraktowany zupełnie na luzie, to Narzeczona Laleczki Chucky jest najlepszym wyborem. (Fani lalkowej erotyki mogą jeszcze zwrócić uwagę na Team America.)