Martwe Zło 2 / Evil Dead 2

Martwe Zło 2 jest obok Mad Maksa, Ojca Chrzestnego, X-Men czy Gwiezdnych Wojen, jednym z przykładów na to, że sequel nie musi być wcale gorszy od pierwszej części cyklu. Ba – może wręcz przewyższać oryginał. Film Sama Raimiego nie jest jednak typową kontynuacją, to raczej komediowy remake poważnego horroru, jakim było Martwe Zło, o innym klimacie, innym zakończeniu (otwartym bezpośrednio na równie fantastyczną część trzecią – Armię Ciemności) i o jeszcze bardziej kultowej pozycji wśród miłośników horrorów klasy B.

 

Założenia fabuły są niemal identyczne jak w części pierwszej, będąc przy okazji maksymalnie  archetypicznym podejściem do zmagań ludzie vs demony, zombie, etc. Jest więc opuszczona chatka w samym sercu lasu, jest grupka nieświadomych zagrożenia wczasowiczów, no i powód całego zamieszania – przeklęta księga Necronomicon Ex Mortis, która zawiera zaklęcia przywołujące starożytne sumeryjskie demony. Bohaterowie – z racji tego, że są Amerykanami występującymi w horrorze, a ten gatunek ma to najwyraźniej zapisane w genach – nie zostawiają nieznanego przedmiotu w spokoju, tylko robią wszystko, byle tylko sprowadzić na siebie niebezpieczeństwo, w tym przypadku wspomniane demony, które opanowują ciała, zamieniając ludzi w szalone i mordercze zombie.

Zasadniczo film opiera się na komicznych scenach zmagań Asha Wiliamsa (rola życia Bruce’a Campbella, ikony kina klasy B) z zamienionymi w potwory współwczasowiczami. Punktem kulminacyjnym jest moment, kiedy to dłoń Asha zostaje opanowana przez Zło,  przez co bohater nie ma nad nią żadnej kontroli. Dochodzi wobec tego do niesamowitego pojedynku w kuchni, gdzie dłoń m.in. stara się go wykończyć tasakiem albo rozbija mu masę talerzy na głowie. Ostatecznie Ash pozbywa się problemu i to dosłownie, bo w ruch idzie piła łańcuchowa – potem jeden z elementów rozpoznawczych całego cyklu.

Mroczna atmosfera, sporo zabawnych scen, straszno-śmieszny design potworów i genialny Bruce Campbell w głównej roli – Martwe Zło 2 posiada wszystko, co powinien posiadać dobry komedio-horror. Jest to także chyba jeden z najlepszych przykładów, że kino klasy B może być zrealizowane sprawnie, bez obciachu i mimo oczywistej i naturalnej dla gatunku kiczowatości, pozostać filmem po prostu bardzo dobrym i wyjątkowo godnym polecenia dla każdego, kto potrafi docenić odrobinę humoru w konwencji horroru (lub odwrotnie).